นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
602
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
602
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 20 ก.ค. 56 / 21:47 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ขณะนี้เครื่องบินของเรากำลังจะลงจอด ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ขอขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเดินทางกับเที่ยวบินการบินไทย รักคุณเท่าอีฟ้า นะคะ ขอให้มีความสุขกับการท่องเที่ยวในประเทศไทยนะคะ Thank you
“แม่ครับ ทำไมผมถึงต้องมากับแม่ด้วยเนี่ย ผมไม่ได้อยากมาเลยนะ”
“อย่าบ่นให้มากได้ไหม ขืนปล่อยแกไว้คนเดียวที่บ้าน มีหวังบ้านฉันเละแน่ๆ”
“โห่”
นี่คือเรื่องราวตอนต้นของผมครับ ผมไม่ได้อยากมากับพวกเขาเลย แต่ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธแม่ได้ เอาเป็นว่าผมจะพยายามทำใจให้ได้ก็แล้วกันนะครับ
อากาศที่ประเทศนี้ร้อนมากๆเลย ผมยังสงสัยเลยว่าพวกเขาอยู่กันได้ยังไง เมืองหลวงของประเทศนี้ รถก็เยอะ ควันก็เยอะ เหม็นชะมัดเลย ผมไม่อยากมาที่นี่เลยจริงๆ
ผมจะยังไม่บอกชื่อนะครับ ให้ลองเดากันเอาเอง แต่ที่รู้ๆผมอ่ะหล่อจนกะเทยตายเลยแหละ จะบอกให้
พวกเรามากัน 4 คน มีพ่อ แม่ ผม แล้วก็เพื่อนสนิทของผมอีกคนนึง
“นี่เรากำลังจะไปไหนหรอครับแม่”
“ไปโรงแรมไง”
“ที่โรงแรมต้องมีสาวสวยๆแน่เลย ใช่ไหมครับแม่”
“แกนี่มันจริงๆเลยนะ สงสัยพ่อมันสอนมาดี”
“อ้าวคุณ มาพาดพิงผมแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวก็ถีบตกรถเลยนิ”
“เอาสิ กล้าก็ทำเลย ฉันก็มีเท้าเหมือนกันนะ”
เนี่ยแหละครับ ครอบครัวของผม ไม่ค่อยอบอุ่นเท่าไหร่ พ่อกับแม่ที่ต้องทนอยู่ด้วยกัน ก็เพราะผมเนี่ยแหละ ผมคือกาวที่คอยเชื่อมความแตกร้าวของพ่อและแม่ ฟังดูเหมือนผมเป็นคนดีเลยเนอะ
หน้าตาดีแล้วยังนิสัยดีอีก ผมนี่มันเทพบุตรจริงๆ
“ดิส อิส ยัว โฮ เทล”
“พวกเราพูดไทยได้ค่ะ”
“อ้าวพูดไทยได้ ก็ไม่บอก นี่ถึงแล้วโรงแรมที่พวกคุณให้ผมมาส่งแล้ว เอาตังมาด้วย ทั้งหมด 2000 บาท”
“โห่ ลุงแพงไปไหมเนี่ย โกงกันหรือเปล่าเนี่ย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ นี่ค่ะเงิน ขอบคุณนะคะที่มาส่ง อย่าถือสาลูกฉันเลยนะคะ เขาเหนื่อยกับการเดินทางหน่ะค่ะ”
“แม่ไปขอโทษเขาทำไม”
“ไม่เอาหน่าเซน เป็นเด็กดีหน่อยสิ”
ผมล่ะเกลียดตาลุงคนนี้จริงๆ เห็นเป็นคนต่างชาติหน่อย ก็คิดซะแพงเชียว คนไทยดีๆ ทำไมผมไม่เจอบ้างนะ
“ไป ช่วยกันถือกระเป๋าเข้าไป เราเสียเวลาไปมากแล้ว”
พวกเราทั้ง 4 คน ช่วยกันหยิบกระเป๋าเข้าไปในโรงแรม
“สวัสดีค่ะ ใช่คุณแมรี่หรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่มั้งครับ”
“เอาอีกแล้วนะ พูดจาให้มันดีหน่อยสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ โรงแรมของเรามีนโยบาย ลูกค้าถูกเสมอค่ะ”
“ดี เป็นขี้ข้าเขา ก็หัดทำตัวให้มันดีๆหน่อย”
“เซน ! แม่บอกให้พูดดีๆไงล่ะ ฟังไม่รู้เรื่องหรือยังไง”
ในที่สุดชื่อผมก็หลุดออกไปจนได้ ใช่แล้ว ผมชื่อเซน มาลิก หรือเพื่อนๆเรียกผมว่า “ไอ่หล่อประจำกรุงลอนดอน” ผมพูดจริงๆนะ
“เชิญตามมาทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาไปที่ห้องเองค่ะ”
พวกเราทั้งสี่คน เดินตามขี้ข้าคนนี้ไป จนมาถึงห้อง
แค่เห็นประตูห้องก็สยองแล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าข้างในจะหลอนแค่ไหน นี่มันห้องนอนหรือป่าช้ากันเนี่ย น่ากลัวชะมัด
“แม่ครับ ไม่มีห้องที่ดีกว่านี้แล้วหรอ”
“เราต้องประหยัดงบไว้ มากัน 3 คน ขืนอยู่แพง มีหวังหมดเงินแน่”
“ผมบอกแล้วไงว่าสี่คน แม่ก็ไม่เชื่อผม”
“แก อย่ามาพูดเพ้อเจ้อนะเซน เรามากันแค่สามคน แล้วไหนละคนที่สี่ของแก”
“ก็นี่ไง เพื่อนผมที่ยืนอยู่ข้างๆเนี่ย”
“สงสัยเซนมันคงเมาเครื่องบินหน่ะคุณ อย่าไปสนใจเลย”
“พ่อกับแม่ ไม่เคยเข้าใจผมเลย”
ผมโมโหพ่อกับแม่มากๆ รีบจูงมือเพื่อนผมวิ่งเข้าไปในห้องทันที
ผมทิ้งตัวลงบนเตียง โดยมีเพื่อนของผมนอนอยู่ข้างๆ
“เซน ไปอาบน้ำ เดี๋ยวเราจะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกกัน”
“ผมไม่ไป ผมจะอยู่กับเพื่อนที่นี่”
“หยุดเพ้อเจ้อ แล้วไปอาบน้ำซะ จะให้แม่โกรธใช่ไหม”
วันนี้ผมทะเลาะกับแม่กี่รอบแล้วเนี่ย
ผมหันไปคุยกับเพื่อนของผม เขายิ้มให้ผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร อาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่ไม่ค่อยชอบในตัวเพื่อนของผม จึงแกล้งทำเป็นไม่สนใจเขา เขาเป็นคนดีมากๆ หน้าตาเขาน่ารัก เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมมองว่าน่ารัก
“เดี๋ยวเราไปอาบน้ำกันนะ นายจะได้ถูหลังให้ฉันด้วยไง”
เขาได้แต่พยักหน้าแล้วก็ยิ้ม
“เซน ได้ยินไหมเนี่ย จะให้ไปดึงหูถึงเตียงเลยไหม”
“โอเคๆ ผมจะไปอาบเดี๋ยวนี้แหละ แม่ไปเปิดน้ำอุ่นไว้ให้ผมด้วยล่ะกัน”
“เซน ที่นี่ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นหรอกนะ อย่าเรื่องมากรีบๆเข้า”
“ว้อท เดอะ ....”
ผมจูงมือเพื่อนของผม เข้าไปอาบน้ำ วินาทีที่เขาถอดเสื้อผ้าออก มันทำผมใจเต้นไม่หยุดเลย หุ่นอันขาวเนียนของเขา ไรขนบนตัวเขา ทำให้ผมห้ามใจไม่ให้มอง ไม่ได้จริงๆ
“เอาเสื้อผ้าวางไว้ตรงนั้นแหละ หยิบสบู่มาถูหลังให้ฉันได้แล้ว อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว”
เขาค่อยๆหยิบขวดสบู่เหลวขึ้นมา บีบใส่มือของเขา แล้วค่อยๆเอื้อมมือมาแตะที่หลังผม แล้วถูเบาๆ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเลย
ผมไม่ใช่เกย์นะ แต่เวลาที่ผมอยู่กับเขา มันทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆ
“ตั้งแต่นายมากับฉัน นายยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ ตอนอยู่ลอนดอนนายพูดเก่งอย่างกับอะไรดี”
และคำตอบของผมที่ได้กลับมาก็คือ ความเงียบ อาจจะเป็นเพราะเขาเศร้าหรือเปล่า ที่พ่อแม่ของผม ไม่ชอบในตัวเขา แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา
“เรื่องพ่อแม่ฉัน นายไม่ต้องห่วงนะ นายอยู่กับฉัน นายไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ไม่มีใครทำอะไรเพื่อนของฉันคนนี้ได้”
เขายิ้มออกมาแทนคำพูด รอยยิ้มของเขา ทำให้ผมรู้สึกดี
“เซน อาบน้ำเสร็จหรือยัง แม่กับพ่อจะอาบบ้าง”
“แปปนึงนะครับแม่ ใกล้เสร็จแล้วครับ”
ผมถูสบู่ให้เขาบ้าง ผิวของเขาเนียนเหมือนผู้หญิงเลย ขาวใสอมชมพู มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ หรือผมจะเป็นเกย์เนี่ย สับสนจริงๆ
เราทั้งสองคน เข้าห้องมาแต่งตัว ผมเลือกชุดที่ดูหล่อที่สุดให้เขา เขาได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็สวมมัน
“นี่สรุปนายจะไม่พูดกับฉันจริงๆใช่ไหม”
และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ความเงียบเหมือนเคย
พวกเราออกไปซื้อของกิน เสื้อผ้า เดินดูเมืองหลวงของประเทศไทย เมืองนี้วุ่นวายจริงๆ ผู้คนมากมาย ผมซื้อไอติมให้เขาแท่งนึง และผมก็ได้รอยยิ้มกลับมาเป็นคำขอบคุณ
เรากลับมาที่ห้อง ตอนนี้เวลาที่ไทยก็สองทุ่มแล้ว
“แม่ผมขอตัวไปนอนก่อนนะ”
“ให้มันนอนจริงๆก็แล้วกัน อย่ามัวแต่เล่นเกมจนดึกจนดื่นนะ”
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ข้างๆผมก็มีเพื่อนสนิทที่แสนน่ารักคนนี้แหละ
“ทำไมนายไม่พูดกับฉันล่ะ นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า”
เขาส่ายหน้า
ผมนอนหันหน้าคุยกับเขา สายตาคู่นั้น ผมไม่สามารถทนกับมันได้เลย เวลานอนจ้องหน้ากับเขาใกล้ๆแบบนี้ มันมีความสุขมากจริงๆ
“ไม่เป็นไร นายจะไม่พูดก็เรื่องของนาย ฉันจะได้พูดคนเดียว”
“เรามาเต้นรำกันไหม เหมือนที่เราเล่นกันที่ลอนดอนไง”
เขายิ้มและพยักหน้ารับคำขอของผม
“ตอนเต้นรำ ฉันจะมีเกมให้นายเล่น ถ้านายตอบใช่ ให้ก้าวเท้าเต้นต่อไป แต่ถ้าตอบไม่ ให้นายหยุดอยู่กับที่ โอเคไหม”
แล้วเขาก็ค่อยๆก้าวเท้าไป นั่นเป็นคำตอบว่าเขาตอบตกลง
“นายเป็นเพื่อนฉันใช่ไหม”
เขายังเต้นต่อไป
“นายเคยแอบใช้กางเกงในของฉันใช่ไหม”
เขายิ้ม แล้วเต้นต่อไป
“ฮ่าฮ่า คำถามต่อไป นายมีความสุขใช่ไหมเวลาอยู่กับฉัน”
และเขาก็ยังคงเต้นต่อไป ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“นายเคยรักฉันบ้างไหม”
เขาค่อยๆก้าวเท้าช้าลง และก็หยุด
“นายหยุดทำไม นายไม่ได้รักฉันหรอ แต่เวลาที่ฉันอยู่กับนาย มันเป็นช่วงเวลาที่วิเศษมากเลยนะ”
น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมา
“เห่ย ร้องไห้ทำไม ไม่เอานะ ฉันงี่เง่าเองแหละ หยุดร้องไห้นะ ไม่เอาๆ ไม่หล่อเลย”
เขาค่อยๆปล่อยมือออกจากมือผม และเดินไปนั่งที่เตียง
“เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้ ฉันไม่ได้อยากเลิกเป็นเพื่อนกับนายซะหน่อย ฉันแค่รู้สึกดีเวลาอยู่กับนาย”
เขายิ้มเป็นคำตอบกลับมา
“เซน ไหนบอกจะนอนไหน นั่นพูดอยู่กับใครหน่ะ”
“ผมคุยกับเพื่อนอยู่ครับ”
“ลูกคนนี้นิ ยังเมาเครื่องไม่หายอีกหรอ นอนได้แล้ว”
เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน เขาหลับไปแล้ว เหลือแต่ผมที่นอนลืมตาอยู่ ผมนอนจ้องหน้าเขา ทำไมเขาถึงไม่พูดกับผม หรือเขาจะแกล้งผมหรือเปล่า
“นายเป็นอะไรไป นายไม่เหมือนเดิม นายไม่พูดเลยซักคำ นายต้องการจะทำอะไรกันแน่”
ผมได้แต่พูดคนเดียว แล้วก็ค่อยๆหลับตาลง
“เซน ตื่นเถอะ เช้าแล้ว”
“แม่จะมาปลุกผมทำไม ผมง่วง”
“ฉันไม่ใช่แม่นาย ลืมตามาดูสิ”
“อ้าว นายตื่นแล้วหรอ”
“ก็ใช่หน่ะสิ ถ้าไม่ตื่นจะมาปลุกนายได้ยังไง”
“ในที่สุด นายก็ยอมพูดแล้วสินะ เมื่อวานทำฉันปวดหัวแทบแย่”
“รีบไปกินข้าวเช้าเถอะ ฉันออกไปซื้อมาให้นาย”
“ขอบคุณนะ ไหนดูสิ ซื้ออะไรมา”
ผมดีใจจังเลย ที่สุดท้ายเขาก็ยอมพูดกับผม ผมจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป
เขาค่อยๆช้อนข้าวขึ้นมา แล้วป้อนให้ผม
“นายนี่จริงๆเลยนะ จะมาไม้ไหนอีกละ คราวที่แล้วฉันหลงกลนาย คราวนี้นายหลอกฉันไม่ได้แล้วนะ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย อ้าปากสิ จะกินไหม”
“กินสิ เพื่อนรักอุตส่าห์ไปซื้อมาให้”
“ถ้ากินเสร็จแล้ว เรามาเต้นรำกันเหมือนเดิมนะ เหมือนที่นายเล่นกับฉันเมื่อคืน”
“ได้สิ แต่คราวนี้นายถามบ้างนะ”
“ได้สิ”
ผมไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ผมไม่สนใจมันหรอก แค่อยู่กับเขา แล้วผมมีความสุขก็พอแล้ว
“ถ้านายตอบใช่ให้เต้นต่อไป แต่ถ้าตอบไม่ให้หยุดนะ”
“ไม่ต้องมาสอนฉันเลย คำพูดนี้ฉันเป็นคนคิดนะ เร็วๆสิอยากเต้นรำกับนายแล้ว”
“นายเป็นเพื่อนกับฉันใช่ไหม”
ผมยิ้มแล้วเต้นต่อไป
“นายเคยแอบใช้กางเกงในของฉันใช่ไหม”
ผมหัวเราะแล้วเต้นต่อไป
“นายมีความสุขใช่ไหมเวลาอยู่กับฉัน”
ผมเต้นต่อไป
“นายเคยรักฉันบ้างไหม”
ผมค่อยๆก้าวช้าลง แล้วก็หยุด
ใบหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป เหมือนเขาจะร้องไห้
“นายหยุดทำไมละเซน”
ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่ผมค่อยๆก้าวขาต่อไป
“นายเคยรักฉันบ้างไหม”
กลายเป็นผมที่ถามคำถามนี้
เขายิ้มออกมา แล้วค่อยๆเต้นต่อไป
“ฉันดีใจและขอบคุณนายนะเซนที่มีความรู้สึกดีๆให้ฉัน แค่นี้ฉันก็มีความสุขมากๆแล้ว”
“จริงๆแล้ว ฉันก็ไม่อยากทำลายความเป็นเพื่อนของเราหรอกนะ แต่เวลาฉันอยู่กับนาย มันทำให้ฉันรู้สึกดีมากจริงๆ นายต้องสัญญากับฉันนะ ว่านายจะอยู่กับตลอดไป”
เขาค่อยๆก้าวช้าลง และหยุด
“นายหยุดทำไม นายไม่อยากอยู่กับฉันแล้วหรอ”
“เราคงอยู่ด้วยกันตลอดไม่ได้หรอกนะเซน ซักวันเราก็ต้องจากกัน”
เขาค่อยๆปล่อยมือออกจากผม
“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“โอเค รีบกลับมานะ อย่าไปนานนะ คิดถึง”
เขาหันมาหาผม ส่งจูบมาให้ผม แล้วค่อยๆปิดประตู
ผมมีความสุขมากจริงๆที่เขารับรักผม ผมจะรักเขาให้ดีที่สุด ผมสัญญา
“เซนตื่นได้แล้ว”
“อ้าว นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นี่มันพึ่งเช้าเองนะ”
“อ้าวแม่เองเหรอ แล้วเพื่อนผมไปไหนละ”
“เพื่อนอะไรของลูก ตื่นได้แล้วไปอาบน้ำ วันนี้เราจะกลับลอนดอนแล้ว”
“อะไรกันแม่ เราพึ่งมาไทยได้วันเดียวเองนะ”
“วันเดียวอะไรกัน เรามาอยู่ที่นี่หนึ่งปีแล้วนะ ลูกบ้าหรือเปล่า”
“แม่นั่นแหละบ้า เมื่อวานเราพึ่งลงจากเครื่องมาเองนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เราจะได้กลับบ้านกัน แม่คิดถึงบ้านจะแย่แล้ว”
ผมเดินไปหาเขาที่ห้องน้ำ แต่ที่ห้องน้ำไม่มีใครอยู่
“พ่อครับ เพื่อนผมไปไหนแล้วล่ะ”
“เพื่อนอะไรของแก เรามากันสามคน รีบๆเข้า เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง”
“ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมพ่อกับแม่ ถึงเกลียดเขานักหนา เขาทำอะไรให้พ่อแม่ไม่พอใจหรอ พ่อกับแม่เลิกอคติกับเขาซะทีเถอะ”
“แกพูดเรื่องอะไรของแก อย่ามาเพ้อเจ้อ รีบๆเข้า ดูหนังมากไปแล้วนะแกเนี่ย”
“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าผมจะหาเพื่อนของผมเจอ”
ผมวิ่งออกจากห้อง
“เราเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งชั่วโมงนะ แกจะไปไหนเซน กลับมา”
ผมเคาะทุกห้อง แต่ก็ไม่มีเขาอยู่เลย เขาหายไปไหน
“นายอยู่ที่ไหน นายจะทิ้งฉันไปแบบนี้ไม่ได้นะ ออกมาได้แล้ว ฉันไม่สนุกแล้วนะ”
ผมหาเขาจนทั่วโรงแรม แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเขา
และโชคก็เข้าข้างผม เมื่อมีมือใครบางคนมาจับที่ไหล่ของผม
“เล่นเอาซะเหนื่อยเลยนะ จะตีก้นให้เข็ดเลย”
แล้วผมก็ค่อยๆหันหลังไป แต่เขาไม่ใช่คนที่ผมกำลังตามหา
“พ่อกับแม่ของคุณ รออยู่ที่ประตูหน้านะคะ รีบไปสิค่ะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ”
“พี่ครับ พอจะเห็นผู้ชาย ผิวขาวๆ ตัวสูงๆ ผมสีทองไหมครับ”
“ไม่หรอกค่ะ ดิฉันพึ่งมาทำงานที่นี่ได้แค่วันเดียวเอง”
“อย่ามาตลกกับผมนะ ตอนผมมาที่นี่ครั้งแรก พี่ก็เป็นคนพาพวกผมไปที่ห้อง”
“ดิฉันจะโกหกคุณทำไมค่ะ ดิฉันพึ่งมาทำงานวันนี้วันแรกจริงๆ”
“ช่างเถอะ ผมไม่มีเวลามาเถียงกับพี่หรอก เพื่อนผมสำคัญกว่า”
ผมตามหาเขาจากชั้นแรก จนถึงชั้นบนสุดของโรงแรม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอเขาเลย
“นายไปอยู่ไหนนะ เหนื่อยแล้วนะเนี่ย”
“เซน รีบมาสิ มัวทำอะไรอยู่ เดี๋ยวจะตกเครื่องนะ ไม่กลับบ้านเหรอ”
“เซน ตื่นสิ เช้าแล้วนะ”
“อ้าว นี่ฉันเผลอหลับไปอีกแล้วหรอ”
“ตื่นเร็วๆสิ”
ผมค่อยๆลืมตา แล้วก็เจอกับเขาคนนั้น คนเดิม คนที่ผมรัก
“นายกลับมาแล้ว นายไปอยู่ไหนมา ฉันคิดถึงนายนะ ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ”
“ฉันอยู่นี่แล้วไง”
“ถ้านายเล่นแบบนี้อีก ฉันจะโกรธนายจริงๆด้วย”
เขาได้แต่ยิ้มๆ
“เรามาเล่นเต้นรำกันเถอะ”
“ไม่เล่นแล้ว แม่จะกลับลอนดอนแล้ว นายต้องกลับกับฉัน”
“นายต้องเล่นกับฉันก่อน ไม่งั้นฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“โอเค แต่เราเล่นได้แค่แปปเดียวนะ เดี๋ยวเราจะตกเครื่อง”
“โอเค จับมือฉันสิ”
“นายรักฉันใช่ไหม”
ผมพยักหน้าแล้วเต้นต่อไป
“ถ้าวันนึงเราต้องจากกัน นายจะเสียใจไหม”
ผมพยักหน้า แล้วเต้นต่อไป แต่ใจของผมเริ่มไม่ดี เมื่อได้ยินคำถามนี้จากเขา
“แล้วถ้าเราไม่ได้เจอกันอีก นายจะอยู่ได้ไหม”
ผมหยุด แล้วกอดเขา
“พอแล้วไม่เล่นแล้ว ฉันรักนาย เราจะต้องอยู่ด้วยกัน นายก็รู้นิว่าไม่เคยมีใครขัดใจฉันได้”
“ฉันรักนายนะเซน รักมากๆ แต่นายต้องตอบคำถามฉันมาก่อน”
“ฉันก็รักนายไนออล ฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุด”
ผมกอดเขาแน่นขึ้น
“เซนตื่นเถอะ”
ผมได้ยินประโยคนี้มาสามครั้งแล้ว ผมหวังว่าคราวนี้จะมีไนออลอยู่กับผม
“ถึงลอนดอนแล้วเซน”
“ไนออล ถึงลอนดอนแล้ว”
“เซน ลูกพูดอะไร”
“ก็ไนออลไงแม่ เพื่อนผมอ่ะ”
“แม่รู้ ไนออลเพื่อนสนิทลูกไง”
“อ้าว แล้วตอนนี้ไนออลอยู่ไหม”
“เซน ฟังแม่ดีๆนะ ไนออลตายไปแล้ว ลูกต้องยอมรับความจริงนะ”
“แม่อย่ามาพูดแบบนี้นะ ผมไม่ชอบ ตอนไปไทยผมยังคุยกับเขาอยู่เลย”
“อะไรคือไทย เราไม่เคยไปนะเซน”
“แม่อย่ามาแกล้งผมดีกว่า แล้วเรามาทำอะไรบนเครื่องบิน”
“เราพึ่งกลับมาจากอเมริกานะ ไปหาย่าของลูกไง”
“แม่อย่ามาหลอกผม ผมไม่เชื่อ ไม่จริง”
ผมวิ่งลงจากเครื่องบิน น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา และคิดในใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
“เซนตื่นเถอะ”
“พอกันที ไม่ต้องมาหลอกผมแล้ว ผมไม่เชื่อ”
“นายจะไม่ตื่นมาดูฉันหรอเซน”
“ไนออลหรอ”
“ก็ใช่หน่ะสิ ฉันเอง”
“ไม่ร้องไห้นะเซน ฉันบอกนายแล้วไงว่าเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันตลอดไปได้หรอก”
“งั้นฉันจะกอดนายไว้แบบนี้แหละ ไม่ปล่อยนายแล้ว เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง”
“ขอบคุณนะเซน แต่นายต้องตื่นแบบจริงๆซะที”
“เซนตื่นเถอะ”
“แม่อีกแล้วหรอ”
“ถึงไทยแล้วนะ”
“เรามาทำอะไรที่นี่ ไหนแม่บอกไม่รู้จักประเทศไทยไง”
“อะไรของลูก เราเป็นคนไทยนะ”
“ผมเกลียดแม่ แม่ไม่ใช่แม่ของผมใช่ไหม”
ผมเริ่มสับสน นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“เซนตื่นเถอะ”
“เซนฉันบอกให้นายตื่นไง”
“เซน ตื่นมาพบความจริงซะที”
นี่แหละครับ คือเรื่องราวของผม แต่มันยังไม่จบเพียงแค่นี้นะครับ
“เซนตื่นเถอะ”
“คุณแม่ต้องทำใจไว้ให้ดีๆนะครับ ลูกของคุณแม่เขาเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วครับ”
“โถ เซนลูกแม่”
“ไม่เป็นอะไรนะครับคุณป้า เดี๋ยวเซนก็ต้องหายเป็นปกติ เชื่อผม”
“ไนออล นายได้ยินฉันไหม ฉันยืนอยู่ข้างๆนายนี่ไง”
“เซนตื่นเถอะ ความจริงที่นายต้องรับรู้ยังมีอีกมากนะ”
“เซน ลูกต้องทำใจดีๆนะ ไนออลจากเราไปแล้ว”
“เซนตื่นเถอะ แม่ของนายจากเราไปแล้ว”
“เซนตื่นเถอะ”
“เซนตื่นได้แล้ว ตื่นสิ”
“เซนตื่นสิ ตื่นขึ้นมา”
“เซนตื่นสิ”
ผมไม่รู้จะเชื่อเรื่องไหนดี ผมรู้สึกสับสนในทุกๆอย่าง สรุปผมเป็นใคร ผมเป็นยังไงในตอนนี้
“เซน ตื่นเถอะ เช้าแล้ว”
“ผมไม่ตื่น ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว”
“สรุปจะไม่ตื่นใช่ไหม งั้นไม่ต้องเอาตังไปโรงเรียนนะ”
ประโยคใหม่ที่ผมไม่เคยได้ยิน ผมลองลืมตาขึ้นมา เพดานที่ผมคุ้นเคย ห้องที่คุ้นเคย ห้องที่ผมเคยอยู่
“เห่ย นี่มันห้องนอนกูนิหว่า”
ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่าง รีบวิ่งไปหาแม่ทันที
“แม่ครับ ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนครับ”
“ก็บ้านเราไง ถามแปลกๆ”
“เรากลับมาจากไทยแล้วหรอครับ”
“ลูกเอาอะไรมาพูด นี่เราไม่ได้ไปไหนนะ ลูกฝันหรือเปล่า แปลกคนไอ่ลูกคนนี้”
นี่มันเกิดอะไรขึ้น สรุปนี่มันเรื่องจริงใช่ไหม ผมรีบแต่งตัวไปโรงเรียน รีบไปที่โรงเรียน
แล้วสิ่งที่ผมเห็นก็คือ ผู้ชายผมสีทอง พุงพลุ้ยๆ ยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขา และกอดเขาทันที
“เซน นายทำบ้าอะไรเนี่ย”
“นี่นายจริงๆใช่ไหมไนออล ไนออลของจริงใช่ไหม”
“ก็ใช่หน่ะสิ นายมาโรงเรียนช้าจังเลยวันนี้”
“เราเป็นเพื่อนกันหรืออะไร นายบอกฉันได้ไหม”
“ก็เพื่อนสิ นายจะมาเป็นแฟนกับฉันได้ไง ตลกหรือเปล่า”
“อ้าว เราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกหรอ”
“พูดอะไรบ้าๆหน่า เดี๋ยวฟ้าผ่าหมด”
“ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านายรักฉันเมื่อไหร่ ฉันพร้อมเสมอนะ”
“ตลกล่ะไอ่แขก รีบๆเถอะ มีคนรอเล่นบอลอีกเยอะ นายอ่ะมาช้า”
“ฉันพูดจริงๆนะ ถ้านายรักฉัน เรามาเป็นแฟนกันนะ”
“เออๆ พูดมากจัง เป็นตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“ฮั่นแหน่ ไม่ต้องมาเขินเลยนะ ฉันรู้มานานแล้วแหละ ว่านายอ่ะชอบดูฉันเวลาแก้ผ้าอาบน้ำ”
“พูดอะไรแบบนั้น ใครจะไปกล้าทำ”
“เดี๋ยววันนี้นายไปนอนบ้านฉันนะ จะได้เปิดให้ดูแบบชัดๆไง”
“อืม เขินนะเว่ย”
“น่ารักที่สุดเลย ไนออลของเค้าเนี่ย”
“เห่ย ทำไมพวกมึงมาช้ากันจังว่ะ”
“เอาคือเซนมันมาช้าอ่ะ สงสัยตื่นสาย”
“รู้ไหมคนเขารอมึงสองคนเนี่ย”
“เออ ขอโทษเว่ยๆ มาเล่นกัน”
“แล้วนายจะไม่เข้าเรียนหรอเซน”
“ไม่อ่ะ หลังเล่นบอลมาแล้ว รู้สึกมันคึกๆยังไม่รู้แฮะ สงสัยจะรอกลับบ้านไม่ไหวแล้วสิ”
“นายหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่า”
“ก็ตรงนี้เลยไง”
นี่แหละครับคือเรื่องราวทั้งหมดของผม เห้อ เล่าซะเหนื่อยเชียว
Writer Talk
เรื่องนี้อาจจะไม่ใช่ฟิคที่ดีที่สุด ขออภัยถ้ามีจุดบกพร่องตรงไหน
คือเราแต่งฟิคไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ภาษาที่ใช้ไม่ค่อยสวย
แต่เราก็พยายามทำอย่างเต็มที่แล้วนะ
ขอบคุณที่คนที่อ่านนะ ขอบคุณมากๆ
อยากให้คอมเม้นกันด้วยได้ไหม ว่าดีไม่ดีตรงไหนบ้าง
มีอะไรคุยกันได้ที่ @yuteesonyu อันนี้ทวิตของเราเอง
:P
ผลงานอื่นๆ ของ อะไรก็กินได้หมด ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ อะไรก็กินได้หมด
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น